بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون نوعی اختلال تخریب عصبی است که بر سلولهای عصبی دوپامینرژیک در ناحیه جسم سیاه مغز ، که اساساً مسئول تولید دوپامین است ، تأثیر می گذارد.

دوپامین ماده شیمیایی است که وظیفه حمل پیام به مغز را بر عهده دارد. برای مثال هنگامی که احساس نیاز به خارش در قسمتی از بدن دارید این دوپامین است که پیام را به سلول های عصبی کنترل کننده عضلات مورد نیاز برای امر خاراندن می رساند.

علت اصلی این بیماری تاکنون بطور دقیق مشخص نشده اما محققان تلفیقی از عوامل ژنتیکی ، وراثتی و محیطی را در بروز آن موثر می دانند.

پارکینسون معمولاً افراد بالای ۶۰ سال را درگیر می کند ، اما موارد استثنایی در این مورد مشاهده شده است و برخی از افراد در سن ۴۰ سالگی و حتی کمتر تشخیص داده شده اند.متخصص مغز و اعصاب برای تشخیص بیماری پارکینسون آزمایش خون و طیف وسیعی از آزمایشات تصویربرداری مانند ام آر آی ، سونوگرافی مغز ، اسکن SPECT و PET را برای رد سایر اختلالات با علائم مشابه توصیه می کند.

علائم بیماری پارکینسون 

علائم بیماری پارکینسون تدریجی است و اغلب مورد توجه قرار نمی گیرد تا زمانی که بیماری پیشرفت قابل توجهی کرده است.

• لرزش اندام ها بخصوص در دست ها
• کندی حرکت
• سفتی اندام ها
• ناتوانی در حفظ تعادل
• از دست دادن حس بویایی

اضطراب ، افسردگی ، زوال عقل ، اختلال شناختی و اختلال خواب نیز از عوارض این بیماری هستند.

مراحل بیماری

اولین مرحله بیماری پارکینسون با علائم خفیف مشخص می شود که کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار نمی دهد و فعالیت های روزمره خیلی تحت تأثیر قرار نمی گیرند.

در مرحله دوم بیماری ، علائم بدتر می شوند و فعالیت های روزمره را دشوارتر می کنند و برای انجام یک کار ساده زمان بیشتری لازم است.

در مرحله سوم پارکینسون شدت می گیرد و در انجام فعالیت های روزمره مانند لباس پوشیدن ، غذا خوردن ، مسواک زدن و غیره مشکلاتی ایجاد می کند. افراد همچنین تعادل خود را از دست می دهند و بیشتر به زمین خوردن و آسیب رساندن به خودشان می پردازند.

در مرحله چهارم ، بیماری پارکینسون بسیار شدید می شود و بیمار در فعالیت های روزمره و همچنین راه رفتن نیاز به کمک دارد.

مرحله پنجم مرحله پیشرفته بیماری است که فرد را کاملاً درمانده می کند. چنین شخصی به نظارت کامل و کمک به زندگی نیاز دارد.

درمان بیماری پارکینسون

در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد. با این حال ، دارو ، فیزیوتراپی و در چند مورد جراحی ممکن است مفید باشد.

اگرچه داروها بیمار پارکینسون را درمان نمی کنند ، اما می توانند به کنترل علائم کمک کرده که باعث تسکین بیماران می شود.

فیزیوتراپی برای بیماری پارکینسون بخشی بسیار مهمی در درمان پارکینسون است. ایده اصلی ارائه فیزیوتراپی به بیماران پارکینسون پرداختن به موضوعات تحرک ، انعطاف پذیری ، حالت و تعادل است.

فیزیوتراپی کمک زیادی به حفظ تحرک و تعادل بیمار می کند و از این طریق استقلال عملکردی را برای آنها فراهم می کند. تمرینات فیزیوتراپی همچنین به تحرک سفتی مفاصل و انعطاف پذیری عضلات سفت کمک می کند.

فیزیوتراپی همچنین به بیماران در انجام امور روزمره خود با کمترین مشکل کمک می کند.

جراحی نیز بندرت و در برخی موارد برای درمان پارکینسون پیشنهاد می شود.

کلمات مرتبط :

فیزیوتراپی پارکینسون – فیزیوتراپی در غرب تهران – مرکز فیزیوتراپی در غرب تهران – فیزیوتراپی در بیماری های مغز و اعصاب